Tačno prije 27 godina, na današnji dan život za odbranu domovine dao je Enver Šehović. Poginuo je u odbrani brda Žuč. Odlikovan je najvećim ratnim priznanjem Zlatni ljiljan, a posthumno i Orednom heroja oslobodilačkog rata.
Rođen ne 15. januara 1967. godine u selu Bujakovina u općini Foča. Sa 15 godina Šehović je u Sarajevu upisao Srednju vojnu školu, a zatim Vojnu akademiju u Beogradu.
U 25.oj godini pridružio se Teritorijalnoj odbrani BiH.
Šehović se proslavio komandujući 1. Slavnom kasnije Viteškom motorizovanom brigadom. Prva slavna – 111. viteška brigada postat će jedna od najuspješnijih brigada i na ratištu van Sarajeva. Među borcima Prve slavne i Druge viteške brigade koje su osvajale i odbranile Žuč bio je najveći broj dobitnika ratnog priznanja Zlatni ljiljan u Armiji BiH.
Pripadnici Prve motorizovane brigade pod komandom Envera Šehovića su vodili uspješne akcije na brojnim sarajevskim ratištima, a plato Žuči je bio simbol uspjeha bosanske armije.
Dok su branitelji grada zadnjim atomima snage zaustavljali neprijateljske snage u julu 1993. godine, jedna granata pogađa neposrednu blizinu komandnog mjesta.
“Pogledao sam prema mjestu gdjenje stajao komandant sa dvogledom. Nije ga bilo. Sve oko mene je bilo mrtvo. Na platou ispred komande ležali su Zahir i njegov brat Cera. Poginuo je i vozač Alije Ismeta Zlatko Kalamujić. Mirsad Bekrić je ostao bez noge. Enver Velić iz specijalne jedinice MUP-a teško je ranjen, ispričao je Mehmed Cero komandant bataljona, nosilac ratnog priznanja Zlatni ljiljan.
Iza njega su ostale supruga Zineta i kćerka Dalila.
“On nije bio samo komandant, već i obični borac”, rekao je Vahid Beširević, pratilac Envera Šehovića, nosilac ratnog priznanja Zlatni ljiljan.
