Slučaj ubistva švedske ministrice vanjskih poslova Ane Lindh, koja je smrtno ranjena u napadu nožem 2003. godine, nije zvanično tretiran kao terorizam. Iako je njen ubica Mihailo Mihailović imao dugu historiju mentalnih problema i nije imao jasne političke motive, švedska vlast nije događaj klasificirala kao teroristički čin.
Napad je okarakteriziran kao slučaj nasilnog kriminala i atentat na političarku, ali bez dokaza o namjeri terorisanja javnosti ili postizanja političkog cilja, što su ključni elementi za definisanje terorizma u švedskom pravnom okviru. Za Mijajljovića su mediji pisali da je pristalica neonacizma, šarmer, nasilnik, huligan pa čak i prijatelj djece kraljevske porodice.
Iako su se svi u Švedskoj maksimalno trudili da to ostane zemlja koja se neće spominjati u kontekstu terorizma i fokusirali se da dokažu kako nije imao političkog motiva, nego je jednostavno psihički bolesnik, psihijatrijskim promatranjem, provedenim 2002. godine, utvrđeno je da on nije mentalni bolesnik!
Ipak, mnogi su bili mišljenja da je ubistvo Ane Lindh povezano s njenim stavovima, posebno zbog njene podrške proevropskim političarima i vrednostima, uključujući podršku Zoranu Đinđiću. Đinđić, premijer Srbije, bio je poznat po svojim proevropskim stavovima i reformističkom pristupu, što je i njega učinilo metom političkih protivnika.
Zašto ubice Zorana Đinđića, nisu proglašene teroristima, a nalogodavci i danas vladaju Srbijom?
Ko se uopšte bavio metalnim problemima koje je očito imao četrnaestogodišnji dječak, ubica iz Bosanske Krupe?
On je proglašen teroristom, jer je, zamislite, imao politički motiv!
Ako dijete nema pravo glasa, ne može se kandidovati na izborima, kako se njegovo političko mišljenje može tužilaštvu BiH učiniti toliko važnim?
